Buenos Ajres – fudbalska prestonica sveta (X deo): Belgranovi zmajevi

Ako ste nekada, samo malo više pažnje posvetili izučavanju tebele nekog argentinskog prvenstva, nevezano za fudbal, već u bilo kom drugom sportu, niste mogli da ne primetite učestalo pojavljivanje imena Belgrano. Zapravo, nema u tome ništa čudnog. U argentinskom društvu, ono ima uzvišeno mesto u panteonu ličnosti koji se smatraju Libertadorima iliti Oslobodiocima, a sami Gaučosi smatraju ga jednim od očeva nacije.

Mnogobrojne ulice, trgovi, palate, pa čak i gradovi nose njegovo ime. Sportske institucije, samo su doprinele popularizaciji kulta njegovog imena, kao i njegovom ponovnom odjeku van granica Argentine.

Pored daleko poznatijeg Klub Atletiko Belgrano iz Kordobe, postoji i jedan manji istoimeni entitet sa prefiksom čuvar ili branitelj, a koji već više od jednog veka obitava u urbanim krajevima prestonice. Reč je o Klubu Atletiko Defensores de Belgrano, argentinskom sportskom entitetu koji se nalazi u naselju Nunjez u autonomnom gradu Buenos Ajresu. Trenutno igra u Primeri B Nasional, drugoj ligi argentinskog fudbala. Klub poseduje sopstveni stadion pod imenom Huan Paskuale, sa kapacitetom od 9.000 mesta, koji se nalazi u ulici Komodoro Rividavija u pomenutom susedstvu.

Osnovan je 25. maja 1906. godine kao fudbalski klub Defensores de Belgrano, od strane grupe mladih ljudi sa ciljem da učestvuju u gradskim nezavisnim fudbalskim ligama. Sam klub nastao je u mikro četvrti pod nazivom Baho Belgrano, iliti Donji Belgrano, u okolini sadašnjeg trga Plaza Alberti. Kako tih godina prostora za igru baš i nije bilo, usled ubrzane urbanizacije tog dela grada, novonastali klub se seli nekoliko ulica dalje ka severu, u naslje Nunjez, gde se i danas nalaze. Ipak, ime su zadržali u čast kraja u kom su i nastali, ali prevashodno u zaslugu jedne od najvećih istorijskih ličnosti Argentine, Manuelu Belgranu.

02.05: (2,05) Defensores Belgrano (3,05) Nueva Čikago (3,80)

Koje bio Manuel Belgrano?

Rođen 3. jun 1770. godine u Buenos Ajresu, za života bio je argentinski vojskovođa, general, diplomata i jedan od vođa borbe za nezavisnost. Diplomirao je na Univerzitetu u Salamanki. Osnovao je nekoliko ekonomskih časopisa. Bio je učesnik je odbrane Rio de La Plate od britanske invazije 1806. godine. Jedan je od vođa Patriotskog udruženja od 1810. godine i učesnik Majske revolucije iste godine.

Buenos Ajres – fudbalska prestonica sveta: Upoznajte Ituzaingo i Ekskurzionistas, omiljeni klub Emira Kusturice

Kao komandant armije od 1812. izvojevao je nekoliko odlučujućih pobeda nad španskom vojskom tokom 1812. i 1813. godine. Imao je važnu ulogu prilikom proglašenja nezavisnosti Ujedinjenih provincija Rio de la Plate na kongresu u Tukumanu 1816. godine. Tvorac je argentinskog sistema obrazovanja, ako i argentinske zastave. Umro je 20. Juna 1820. godine u svom rodnom gradu.

Imao je ogromnu intelektualnu svest o najvažnijim temama svog doba. Studirao je u Evropi tokom Atlantskih revolucija i bio je svestrani poliglota, sposoban da razume španski, engleski, francuski, italijanski i neke domorodačke jezike. To mu je omogućilo da pročita mnoge uticajne knjige iz doba prosvetiteljstva i razume društvene, ekonomske, tehničke, obrazovne, političke, kulturne i verske promene koje su bile podstaknute novim idejama.

Pomogao je da se te ideje promovišu koristeći štampu i svojim radom u konzulatu. Odbacio je lokalističku perspektivu, favorizujući latinoameričku. Vodio se konceptom opšteg dobra, što je smatrao etičkom vrednošću. Javno zdravlje, obrazovanje i rad smatrao je delom opšteg dobra, kao i veru.

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (VI deo): Tamo gde je nastao najzavodljiviji ples...

U oblasti ekonomije, bio je pod uticajem principa fiziokratije, ekonomske doktrine koja je smatrala da je priroda izvor bogatstva. Kao rezultat toga, veliki deo njegovih radova i predloga reformi u konzulatu bio je usmeren ka unapređenju poljoprivrede, stočarstva, proizvodnje i slobodne trgovine. Održavao je tečan kontakt sa konzulatima drugih gradova, razvijajući pogled na vicekraljevstvo u celini. To je dovelo do pojačanog rada u kartografiji uglavnom nenaseljenih područja teritorije; karte napravljene tokom ovog perioda kasnije će se pokazati od velike pomoći za Hozea de San Martina tokom prelaska Anda u bitkama za oslobođenje Čilea, Perua i Ekvadora.

Belgrano se smatra jednim od najvećih heroja u istoriji Argentine. Kompleks spomenika Monumento Nasional a la Bandera iliti Memorijal nacionalne zastave izgrađen je 1957. u čast argentinske zastave, u Rosariju. Memorijal i park koji ga okružuje su sedište nacionalnih proslava svakog 20. juna, koji se proslavlja kao Dan zastave, na godišnjicu njegove smrti.

Krstarica ARA Heneral Belgrano, koja je potopljena tokom Foklandskog rata, dobila je ime po njemu, kao i ranija ARA Heneral Belgrano iz 1896. godine i Puerto Belgrano, koja je najveća baza argentinske mornarice. Njegovo ime nosi i mali grad u provinciji Kordoba, u Argentini, Vilja Heneral Belgrano, kao i mnogi drugi mali gradovi i departmani. Avenija Belgrano u gradu Buenos Ajresu i deo avenije koja vodi do Memorijala zastave u Rosariju nose njegovo ime. Pored toga, postoji i severno susedstvou u gradu Buenos Ajresu koji nosi ime Belgrano.

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (IX deo): Grenadirski puk - priča o Heneral Lamadridu

U muzeju Kasa de la Libertad u Sukreu, Bolivija, nalazi se argentinska zastava, zaštićena staklenom vitrinom i u lošem stanju, za koju tvrde da je originalna koju je Belgrano prvi put podigao 1812. godine. Zastava je dugo bila sakrivena u jednoj napuštenoj crkvi u blizini Mače posle bitke kod Ajohume, tokom povlačenja iz Gornjeg Perua, današnje Bolivije, 1813. godine. U Đenovi, u Italiji, nalazi se komemorativna statua Belgrana, na kraju ulice Korso Buenos Ajres.

Što se tiče današnjeg prebivalista kluba i četvrti Nunjez, ona se nalazi samom severu grada, sa istočne strane izlazi na obale zaliva Rio de La Plata, unutrašnje granice deli sa gradskim susedstvima Palermo, Savedra i Belgrano, dok se sa njegove severne strane graniči sa partidom Visente Lopes, koji administrativno ne pripada samom jezgru prestonice, već njenoj Severnoj zoni. Osnovao ga je Don Florensio Emeterio Nunjez krajem 19. veka, zajedno sa susednim bariom Savedra. Priča kaže, u nedelju 17. aprila 1873. godine otvorena je lokalna železnička stanica na liniji ''Mitre'' kojom je doputovalo oko 2.000 ljudi, uglavnom radnika, trgovaca i zanatlija. Po njihovom dolasku u nameri da se tu i nastane, zemljište je parcelizovano i podeljeno čime je počela izgradnja naselja.

Don Nunjez je poklonio zemlju na kojoj se nalazi železnička stanica, a kasnije i zemljište samog naselja koje će biti izgrađeno tokom narednih godina i po kojem će kasnije i poneti naziv. Danas područje je prilično izgrađeno sa visokim neboderima, privatnim stanovima kao i velikim brojem lokala za komercijalnu aktivnost, posebno u Aveniji Kabildo i Aveniji Libertador.

U naselju postoje i dva trga Plaza Balkarse i Plaza Feliks Lima, takođe u kraju se nalazi i jedna od najvećih zelenih površina Park Los Ninjos iliti Dečji Park koji je otvorio 2009. godine tadašnji gradonačelnik Maurisio Makri. Neke od znamenitosti Nunjeza, pored čuvenog stadiona El Monumental (Antonio Vespučio Liberti), su Mornarička Fakultet (ESMA), zgrada zavoda za atomsku energiju, Nacionalni sportski centar, kao i sama Avenija Kabildo. Nunjez ima površinu od 3,9 км² i populaciju od preko 50 000 stanovnika.

Posle njegovog osnivanja 1906. godine prvi koraci u fudbalskom životu Defensores de Belgrana bili su u nezavisnim ligama, stvarajući uspešne kampanje koje su dovele do njihovog uključivanja u zvanični fudbal 1912. godine. Za kratko vreme dobio je turnire koje su organizovale Liga Buenos Ajresa 1907. godine, Prinhles ligu i Sportiva Nasional ligu, obe 1908. godine, Anglo-argentinska ligu 1912. godine i La Vanhuardia ligu 1913. godine. Veoma mali broj ili možda nijedan od fudbalskih klubova rođenih u to vreme, koji su opstali do danas nemaju tolika dostignuća u nezavisnom fudbalu.

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (V deo): Priča o Deportivo Laferereu, niželigašu vrednom poštovanja

Nakon njegovog debija u Drugoj diviziji ugašene Argentinske fudbalske federacije (AFF), 14. jula 1912. godine, protiv kluba Arhentino de Veles Sarsfield, prošle su samo dve godine do promocije u Prvu diviziju, ostvarene na terenu Himnasije i Eshrime iz Buenos Ajresa u Palermu, u novembru 1914. godine, pobedivši Burzako Intermediate u finalu rezultatom 4:1.

Uprkos promociji već naredne godine Defensores se vraća u Drugu diviziju, gde ipak pokazuje neospornu sposobnost borbe i ponovo ostvaruje promociju 1917. godine u najjaču kategoriju, posle pobede nad Veles Sarsfildom od 3:2, ponovo na terenu Himnasije i Eshrime u bario Palermu. Defensores je u to vreme bio jedini tim koji je preživeo u elitnom rangu takmičenja, pošto je za razliku od svojih komšija Komersija i Kimberlija, i legendarnih klubova Lomas Atletik i Belgrano Atletik, daleko kompetentniji u nastupima.

Čak, šta više, odigrao je narednih 17. uzastopnih sezona u Prvoj diviziji, činjenica koju i danas malo ko zna u gradskim fudbalskim krugovima. Pored toga, jedini je klub sa imenom "Defenders" koji je ušao u Prvu ligu argentinskog fudbala u istoriji. Bio je prvoligaški tim mnogo pre nekih institucija koje su danas, vek kasnije, članovi Primere i imaju ogromnu moć okupljanja velikog broja pristalica.

Vezuje se za brojna slavna prezimena, a među mnogima je i ime Herarda Kaldasa, koji je postao barjak crveno-crne institucije za skoro dve decenije nastpanja. Njegovo prisustvo na više međunarodniһ i međupokrajinskih utakmica, ovekovečeno je na naslovnim stranama jednog od najprestižnijih časopisa u Južnoj Americi "El Grafico", kao i u svim pisanim medijima tog vremena, što ga čini ikonom Defensoresa u doba amaterskog fudbala.

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (VII deo): Porque yo te amo - priča o Viktorijano Arenasu

Klub je bio i osnivač disidentskog Amaterskog fudbalskog saveza 1919. godine, u kojem je bio član, zajedno sa većinom velikana današnjice, sve do spajanja sa Argentinskim savezom 1927. godine, beležeći solidne kampanje. U to vreme kao jedan od najvažnijih mečeva smatrao se okršaj sa komšijskim Platenseom. U nezaboravnim danima i uvek na punom stadionu izrodio se najstariji rivalitet na severu grada. Klasiko de Nunjez, kako su ga zvali, bio je prvi, ali najrelevantniji Defensorov meč u to vreme, čak i pored učestalih odmeranja snaga sa velikanima argentinskog fudbala, kojima je umeo da nanese poraze u više navrata, što je ostavljalo čvrst utisak i stavljalo do znanja karater njihovog tima.

Već 1930. godine klub nije pratio proces profesionalizacije fudbala, zbog čega je izbačen u takmičenje sa manjim timovima, a kasnije u Drugu ligu od 1935. godine. Treba naglasiti da je Defensores 1934. godine u nacionalni tim koji se takmičio na Svetskom prvenstvu održanom u Italiji dao dvojicu igrača, Ernesta Belisa i Lukasa Izetu koji je postigao jedan odnajranijih golova na turniru, što ga svrstava u na listu privilegovanih istoriji svetskog fudbala.

U to vreme, uz učešće Platensea u Profesionalnoj ligi, ističe se rivalstvo sa Ekskursionistasom, klubom rodom iz Palerma, a kasnije nastanjen u Belgranu, upravo u onom kraju odakle je potekao Defensores, a koje se vremenom povećava, zbog činjenice da se obojica dugo takmiče u drugom rangu. Tokom četrdesetih godina Defensores se takmičio u Drugoj kategoriji sa značajnim usponima i padovima, stvarajući prihvatljive i manje prihvatljive, ali i katastrofalne kampanje, što je kulminiralo njihovim ispadanjem u Treću kategoriju 1950. godine, posle procesa restrukturiranja takmičarskog sistema.

Tih godina se u prvom timu pojavila figura koja će tokom godina postati legendarna, noseći njegove boje skoro dve decenije i u više od 400 utakmica, reč je o Rodolfo Sezaru Kitiu. U trećoj diviziji, Defensores su prolazili bez zapaženijih dostignuća sve do 1967. godine, kada su osvojili kategoriju, pošto su pobedili Tigre u nezaboravnom finalu odigranom na terenu Platensea, 29. jula 1967. godine, tačno pola veka od njihovog poslednjeg unapređenja u Prvu ligu.

Nekoliko godina kasnije, 1971. godine, dešava se još jedan gubitak kategorije, koji je efemeran, pošto se sledeće godine Defensores vraća u Primeru B, nakon što je po treći put u svojoj istoriji osvojio turnir divizije C. Tu se ističe u svom prvom timu, koji se može smatrati jednom od najvažnijih ličnosti iz ove institucije i jednim od najpriznatijih u argentinskom fudbalu uopšte, Rene Orlando Hoseman. Godinama kasnije, pridružio se argentinskom timu, svetskom šampionu 1978. godine, što je još uvek izvor ponosa za Defensores de Belgrano, instituciju koja ga je rodila. Uprkos naizmeničnim dobrim i lošim kampanjama, Defensores je ostao u Primeri B do 1986. godine, približavajući se na momentu promociji 1984. i 1985. godine, kada je eliminisan u Oktagonalnim fazama. Sledeće godine njegov učinak na tabeli nije bio dovoljan da zaigra u nedavno formiranoj Nasional B ligi, čime ostaje Primeri B, sada sa sufiksom Metropolitano, koja postaje Treća kategorija u argentinskom fudbalu, stvarajući tako „skriveni pad“, kako su klubovi opisivali tu situaciju.

Defensores se 1989. godine po prvi put u istoriji spustio u četvrtu kategoriju argentinskog fudbala i dve godine kasnije se vratio u Primeru B. Ovom titulom se Defensores transformisao u jedan od najuspešnijiһ timova Primere C turnira u čitavoj istoriji.

U novijoj istoriji Primere B Metropolitan, u sezoi 2000/2001, Defensores se etablirao kao jedini tim koji je uspeo da napreduje te sezone. U 38 nastupa sakupio je 64 boda, što mu je donelo četvrtu poziciju na tabeli. Promocija u ovoj sezoni odvijala se na sledeći način: prvi i drugi. su se automatski plasirali u polufinale, a klubovi na mestima od trećeg do 10. išli su u dodatne eliminacije. Osmina finala i četvrtfinale igrala su se na jedan meč, dok su polufinala i finala bili sa uzvratnim duelima.

Tako je klub iz Nunjez u osmini finala savladao Arhentino de Kilmes sa 6:1, a potom i Deportivo Espanjol posle 1:1, zbog bolje pozicije u ligaškom delu prvenstva. U polufinalu su se suočili sa San Telmom i savladali ga rezultatom 2:1 u prvom meču na svom stadionu Huan Paskvale, dok je u revanšu kao gost remizirao sa 3:3. U finalu se sastao sa klubom Atletiko Temperlej u veoma intenzivnom obračunu. Prva utakmica u kojoj je Defensores gostovao klubu sa juga Ajresa, prekinuta je u 45. minutu zbog incidenata sa domaćim navijačima pri rezultatu 0:0. Utakmicu je na kraju dobio Defensores de Belgrano rezultatom 1:0, u revanšu su samo pojačali prednost pobedom od 2:0 i tako ostvarili promociju.

U narednoj sezoni igraće dostojnu ulogu, dostigavši desetu poziciju u Nasional B ligi. Ipak, posle četiri godine loših kampanja, klub je ispao iz lige 2005. godine u meču protiv Čacarita Juniorsa na stadionu Tomas Adolfo Duko. Obe ekipe su završile sa istim brojem poena, pa je zbog toga odigran dodatni meč koji je završen rezultatom 0:0. Na karju, posle penal završnice rezultat je prevagnuo na stranu kluba iz Čakarite.

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (VIII deo): Los Traperosi i priča o Inkama, Eviti Peron i klubu koji je promovisala čuvena Koka-kola

Drugo unapređenje u B Nacional, Defensores je ostvario u sezoni 2017/2018 pod vođstvom Fabijana Nardoza, koji je uspeo unapredi klub posle 13 godina. Tokom trajanja šampionata, Defensores je imao redovnu i neometanu kampanju koja ga je dovela do petog mesta sa 52 boda u 34 odigrane utakmice, što mu je donelo kvalifikaciju za Oktogonalnu fazu.

U četvrtfinalu posle nerešenog rezultata 0:0, ostavio je iza sebe Barakas Sentral na gostovanju. Zatim se u polufinalu sastao sa Tristanom Suarezom, gde su se igrali povratni mečevi. U obe utakmice Defensores je salvio minimalnim rezultatom. U finalu su se suočili sa UAI Urkuizom. Prva utakmica u gostima završena je bez pogodaka, dok je u revanšu Zmaj iz Nunjeza gubio sve 90 minuta meča, kada je uspeo da stignu do izjednačenja.

Promocija je bila definisana kroz jedanaesterce, gde golman domaćih Albano Ankonetani etablirao kao centralna figura meča zaustavljanjem dva penala. Tako je Defensores sa mučnim krajem izašao kao pobednik, postižući unapređenje u Nasional B ligu gde se I danas nalazi.

Postoje neke verzije koje objašnjavaju poreklo boja ovog kluba. Neki povezuju crvenu sa boljševizmom, a crnu sa anarhizmom, čisto političkog porekla, uglavnom zbog nekolicine članova kluba koji su početkom 20. veka bili politički angažovani u borbama za radnička prava. Dok drugi kažu da su ove boje preuzete od urugvajske ekipe Misiones FC, danas Miramar Misiones, posle turneje po Argentini i Čileu.

Ideja o usvajanju Znaja crvene boje kao simbola Defensora potekla je od Uga Arbone, tehničkog umetnika i velikog ljubitelja kluba. Godine 1983. odlučio je da kreira maskotu tima i posle nekoliko neuspešnih ideja odlučio se za zmaja. Prvi logotip sa zmajem prišila je na komplete majka fudbalera iz tima po imenu Žil. Kasnije su napravljene majice sa ugrađenim potpuno novim simbolom, zahvaljujući novcu koji su prikupili lično Arbona i Roberto Žironte, koji je u to vreme bio blagajnik kluba. Kasnije, 1984. godine, brend Adidas napravio je košulju koja je uključivala ovo mitološko biće.

Dugi niz godina, ne manje od 15, između 1915. i 1930. godine, Defensores de Belgrano i Platense bio je sukob koji se glasno isticao na severnim obodima grada u bario Nunjezu i Savedri. Preduzeća, barovi i uglovi susedstva bili su mesta susreta, gde su se pristalice oba kluba kladile na svog favorita.

Tih godina, dolaskom u nedelju na biletarnice, natpis „nema više karata“ ukazivao je na entuzijazam koji je vladao na uvek prepunim tribinama. Priče tog vremena opisuju rivalstvo koje se protezalo izvan terena za igru, iako uvek sa dozom poštovanja između prema rivalu. Okršaje koje je Defensores imao protiv Platensea u tim sezonama, sledile su po važnosti za onima koje je osporavao u sukobima sa velikim timovima. Novinarski izveštaj, uvek je bio opsežan i pedantan, kako pre tako i posle odigranog meča. Nije nedostajalo ni prognoza, koje su gotovo uvek bile praćene upozorenjima, o ponašanju javnosti i igrača. Najznačajnije novine, pa čak i čuveni časopis „El Grafico” su svojim izveštajima i grafičik beleškama izveštavali o ovim utakmicama.

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (IV deo): Divlji zapad, Merlova Mala akademija protiv neukrotivog Lava iz Leloira

Oba kluba su se u to vreme takmičila u Prvoj diviziji Amaterskog fudbalskog saveza, kojoj je Defensores dva puta pristupao, 1914. i 1917. godine, dok je njihov rival isto uradio „u Las Ofisinasu“ 1912. godine, unapređenjem iz Intermedija divizije, zbog nedostatka ekipa na turniru Fudbalskog saveza Argentine. Posle profesionalizacije fudbala, 1931. godine Platense je počeo da igra u Argentinskoj ligi, zajedno sa velikim timovima, dok je Defensores bio primoran da ostane u Argentinskom amaterskom savezu, sa skromnijim rivalima, zbog čega su im se prvi timovi sreli tek gotovo 30 godina kasnije. Uprkos tome, 1935., 1936., 1937. i 1939. godine, na turniru Druge divizije, Defensoresi su se suočili sa reservom Platensea, a tek 1959. godine u Primeri B, njihova lica su se ponovo srela sa prvim timovima.

Zmajevi i Lignje su se ponovo suočavali tokom šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka, da bi kasnije ušli u ne tako redovan period okršaja do kraja 20. veka. Ipak, klasik između Nunjeza i Belgrana prestao je da bude čest događaj i odigran je samo 22 puta u poslednjih 40 godina. Kao anegdotski detalj iz sezone 2001/2002, Defensores je u Nasional B ligi, pobedio Platense na stadionu Visente Lopez posle skoro 25 godina bez sučeljavanja, što je bila prva pobeda u gostima u istoriji.

Dva gola Serhija Kombe i jedan Dijega Kohasa stavili su tačku na neporaženost Platensea na svom terenu koja je trajala više od 85 godina. Lignje su se te sezone prvi put posle 1955. godine, spustile u treću kategoriju, ovoga puta to je bila Primera B Metropolitan, dok su Zmajevi zadržali kategoriju. Tako je prvi put u istoriji, Defensores učestvovao u višoj kategoriji od svog klasičnog rivala.

Klasik je na snazi i danas, posle više od 100 godina, mada su njihovi okršaji zaista retki u novom milenijumu. Uprkos velikoj prevlasti Platensea tokom etape između 1915. i 1976. godine, sa 21 pobedom uz 12 remija i samo osam poraza, tokom 21. veka učinak je ujednačeniji. U poslednje dve decenije susreli su se 13 puta, uz šest pobeda za Platense, pet za Defensores uz dva remija.

Između 1925. i 1934. godine u Prvoj diviziji, a zatim u kategorijama promocije iliti Drugog ranga, usled različitosti u kategorijama sa Platenseom, okršaj između Defensoresa i Ekskursionistasa, postao je najbitniji okršaj u severnim krajevima Ajresa, izbacivši Nunjezov klasik na drugo mesto, stvorivši tako novo rivalstvo pod imenom "Clasico del Bajo Belgrano".

Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (III deo): Borba za elitu, Tigrovi iz San Fernanda ili Kamiondžije iz Barakasa?

Decenije nepodudaranja u kategorijama, ustupila su mesto ovom tradicionalnom rivalstvu. Priča je počela 1923. godine dobrotvornom zabavom za porodice pogođene velikom poplavom. U početku su postojali i drugi klubovi koji su mogli da se izrode u rivalstva, kao što su Kimberli, Komersio ili Kolegijales, ali su uzastopni njihovi gubici kategorija ostavljali Defensored i Ekskursionistas licem u lice. Iako nisu igrali Klasik već 21 godinu, bilo je tu bezbroj nezaboravnih sukoba između dva navijačka tabora. Ipak, ova konfrontacija nastavlja da održava svoju tradiciju i rivalstvo u mlađim kategorijama, ali i u ženskom fudbalu, budući da se ekipe često sastaju na turnirima Prve lige, jer je muški seniorski fudbal izgubio regularnost zbog razlike u kategorijama poslednjih decenija.

S toga, postoji i jedna anegdota veza na za ovo rivalstvo. Naime, bivši igrač Defensoresa iz Belgrana, Leonardo Almansa, igrao je za klub u periodu od 1993. do 1995. godine, na kratko se vrativši u sezoni 1998-99. Njegova priča je imala sve da bude jedna od onih koja će se prepričavati decenijama kasnije. Dana 27. maj 1995. godine, Defensores je igrao klasik protiv Ekskursionistasa, a Leonardo je postigao oba gola u pobedi Zmajeva, ali ne samo to. Bila je to pobeda u poslednjem kolu te godine koja je dovela do ispadanja njegovog rival u Primeru C Metropolitan. Ova prekretnica je upamćena kao jedna od najupečatljivijih u istoriji kluba jer više od 20 godina Ekskurzionistas nije napredovao u višu kategoriju, pa su ta dva gola Leonarda Almanse obeležila dug period bez klasika u Baho Belgranu. Od tada, svakog maja se na stadionu Huan Paskuale održava Kopa Almanza, turnir između navijačima ova dva kluba koji podseća na taj meč odigran pre 28 godina, na stadionu prvog rivala Platensea, u Visente Lopesu.

Sa druge strane, Defensoresof institucijski prijatelj već 47 godina je klub Almirante Braun, sa kojim čine jedno od prijateljstava najsjedinjenijih navijača argentinskog fudbala. Ovaj afinitet je rođen sredinom sedamdesetih godina, kada su se frakcije Defensoresa i Almirantea ujedinile pred policijskom represijom na jednoj od utakmica. Postoji međusobna podrška između navijačkih grupa, kada Defensores ne igra, nekolicina navijača ide u posetu Aurinegrosu, a isto se dešava i kada je u pitanju suprotan sled događaja. Bara brava grupe Defensora i Admirala su se međusobno pratile na raznim utakmicama kada je to bilo dozvoljeno gostujućim navijačima. Treba istaći da su pristalice Zmajeva mnogo puta učestvovale u ujedinjenju frakcije Almirantea kada je došlo do njihovog raskola krajem devedesetih godina 20. veka.

ARGENTINA 2 - 18. KOLO

Sreda

02.05: (2,05) Defensores Belgrano (3,05) Nueva Čikago (3,80)

***kvote su podložne promenama

Piše: Đorđe RADONJIĆ