In memoriam: Đanluka Vijali

Proslavljeni italijanski fudbaler Đanluka Vijali je preminuo jutros u 59. godini.

Legendarni Italijan je izgubio bitku sa rakom pankreasa koji mu je dijagnostifikovan 2018. godine. Iako je u jednom trenutku delovalo da je pobedio opaku bolest i da se oporavio, ona se nažalost vratila i bila jača.

Đanluka Vijali je jedno od najvećih imena u istoriji italijanskog fudbala i jako omiljena osoba među ljubiteljima fudbala.

Rođen je u izrazito bogatoj porodici, otac mu je bio milioner, odrastao je raskošnom zamku i retka je priča o detetu iz bogate porodice koje je uspelo u fudbalu. Počeo je sa fudbalom u malom lokalnom klubu Pizigetone, da bi prve senrioske korake napravio u Kremonenezu za koji je debitovao sa samo 16 godina. Morao je da ruši stereoptipe o detetu bogatog oca i da se trudi više od drugih. Karakterisao ga je izrazito borben duh i sportski bezobrazluk. Sa Kremonezeom je krenuo iz treće lige i za četiri seniroske sezone dogurao do istorijskog plasmana u Seriju A pod komandnom palicom čuvenog Emilijana Mondonika.

Igrao je na poziciji napadača, krasili su ga raznovrsnost i dinamičnost. Mogao je da igra po oba krila, kao polušpic ali najbolje se snalazio u ulozi klasičnog centarfora gde je postizao golove na najrazličitije načine.

Do današnjeg dana je ostao najveće fudbalsko ime koje je nosilo dres Kremonezea. Ipak, nije sa timom iz Kremone zaigrao u Seriji A jer ga je odmah po izborenom plasmanu kupila Sampdorija i tamo je doživeo zvezdane trenutke.

Osam godina je nosio dres kluba iz Đenove i ispisao njegove najsvetlije stranice. Bio je jedan od ključnih igrača u čuvenoj generaciji koju je sa klupe vodio legendarni Vujadin Boškov.

“Ako bih birao između Luke i Van Bastena, uvek bih izabrao prvog”, govorio je Boškov.

Bio je to odnos oca i sina.

“Rekao mi je da mu je Luka bio sin kojeg nikad nije imao. Izgradili su baš poseban odnos”, govorila je kasnije Jelena Boškov, supruga legendarnog Vujketa.

U tandemu sa velikim prijateljom Robertom Mančinijem, Vijali je terorisao protivničke odbrane. Ujka Vujke i tandem Vijali – Mančini su sinonim Sampdorije koja je napravila jedno od najvećih iznenađenja u istoriji fudbala i osvojila skudeto 1991. godine u paklenoj konkurenciji “holandskog” Milana, “nemačkog” Intera, moćnog Juventusa, Maradininog Napolija… Sa 19 golova je te sezone bio prvi strelac Serije A. Sa Sampdorijom je osvojio i tri trofeja u Kupu Italije tih godina. Optostio se u finalu Lige šampiona koje je Sampdorija nesrećno izgubila na produžetke od Barselone.

Prešao je 1992. u Juventus kao najskuplji igrač svih vremena u tom trenutku i jedan od najboljih igrača sveta. Stara dama je Sampdoriji platila tada rekordnih 12.000.000 funti za Vijalija i dobila vođu paklenog tima sa Robertom i Dinom Bađom, Fabricijom Ravanelijem, Andreasom Melerom, Pjerluiđijem Kaziragijem, Dejvidom Platom… Odbio je Milan i Berluskonija.

Sa Juventusom je osvojio skoro sve što se može osvojiti: Ligu šampiona, Kup UEFA, Seriju A, Kup Italije… Iako se na početku karijere u Torinu mučio sa povredama, sve se promenilo doalskom Marčela Lipija na klupu i postao je Juventusov stub. Kruna je usledila u finalu Lige šampiona protiv Ajaksa kada je Stara dama na penale osvojila toliko željenu evropsku krunu.

Kao i u Sampdoriji, usledio je rastanak posle finala Lige šampiona. Zvao ga je London...

Došao je u Čelsi 1996. godine kao veliko pojačanje, formirao italijanski triling sa Zolom i Di Mateom i doneo Plavcima prvi trofej posle skoro četvrt veka pošto je osvojen FA kup. Posle godinu i po dana je postao igrač - trener nakon što je istu ulogu obavljao Rud Gulit. Duplu ulogu je počeo da obavlja u februaru, a sezona se završila na fantastičan način. Osvojeni su Liga kup i Kup pobednika kupova. Kasnije je Čelsi kao autsajder osvojio i evropski Superkukup pobedom nad Real Madridom. Vijali je u tom meču bio "samo" trener, nije igrao. Poslednji od 286 golova u igračkoj karijeri je postigao 1999. godine u meču protiv Derbi Kauntija. Nastavio je da vodi Plavce kao trener a dobio je otkaz godinu kasnije kada ga je nasledio zemljak Ranijeri.

Posle dolaska sa klupe Čelsija ga skoro desetak godina nije bilo u fudbalu da bi se nakratko vratio kao trener Votforda. Potom je radio u FS Italije, a na poziv selektora i najboljeg prijatelja Roberta Mančinija je postao tim menadžer reprezentacije Italije. Opet su u tandemu kupili srca Italijana kada su se Azuri pretprošle godine na Vembliju oktili titulom prvaka Italije. Delovalo je kao dupla pobeda jer je izgledalo da je Luk usput pobedio i opaku bolest.

Nažalost, ona se vratila i ovoga puta je ishod bio drugačiji.